Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/805

nie żyć można i że zgoła miasta Cahors niepotrzebuję.
 — Widzę to i poznaję niewątpliwie, że jesteś mądrym monarchą, że jesteś królem filozofem... Ale cóż to za hałas?
 — Co za hałas i gdzie?
 — Zdaje się, że na dziedzińcu.
 — Obacz no przez okno mój przyjacielu.
 Chicot zbliżył się do okna.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł — jest tam na dole około tuzina ludzi dosyć licho ubranych.
 — A! to moi ubodzy — wstając powiedział król Nawarry.
 — Wasza królewska, mość masz swoich ubogich?
 — Tak jest, alboż to mi Pan Bóg nienakazuje miłosierdzia? Chociaż nie jestem katolikiem, dlatego przecież jestem chrześcianinem!
 — Brawo Najjaśniejszy panie.
 — Zejdźmy nadół Chicot, razem rozdamy jałmużnę, a potem wrócimy na wieczerzę.
 — Służę ci Najjaśniejszy Panie.
 — Weź worek, który tam leży na stoliku obok mojej szpady.