Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/808

niem każdej sztuki na dwoje, rozdawałbym mówiąc: Oto dla dwóch!...
 — Toby się pobili, mój kochany, a ja zamiast dobrego uczynku, wywołałbym zgorszenie.
 — Zapewne! — pomruknął Chicot, tym wyrazem, stanowiącym wyskok wszelkiej filozofii, uznając opozycyę przeciw dziwacznym pomysłom króla.
 Henryk zatem wyjął pół sztuki z worka, i stając przed pierwszym żebrakiem, ze spokojną i łagodną miną, jaka go zawsze odznaczała, spojrzał nań w milczeniu, lecz zapytał spojrzeniem.
 — Agen — rzekł tenże, kłaniając się.
 — Ile? — spytał król.
 — Pięć set.
 — Cahors.
 Oddał mu pieniądze i wyjął inną monetę z woreczka.
 Żebrak ukłonił się jeszcze niżej, niż poprzednio i odszedł.
 Za nim nastąpił drugi, który skłonił się z przymileniem.
 — Auch — rzekł z ukłonem.
 — Ile?
 — Trzysta pięćdziesiąt.
 — Cahors.