Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/809

 I wręczył mu znowu pieniądz i znowu wyjął inną monetę z woreczka.
 Drugi znikł jak pierwszy. Zbliżył się trzeci i skłonił się.
 — Narbonne — rzekł.
 — Ile?
 — Ośmset.
 — Cahors.
 I wręczył mu trzeci pieniądz i znowu wyjął inną monetę z woreczka.
 — Montauban — rzekł czwarty.
 — Ile?
 — Sześćset.
 — Cahors.
 Wszyscy nareszcie, zbliżając się z ukłonami, wymawiali swoje imiona, otrzymywali tę niezwykłą jałmużnę i wygłaszali cyfry, których suma wyniosła ośm tysięcy.
 Każdemu z nich Henryk odpowiedział Cahors, ani razu nie zmieniając głosu, przy wymawianiu tego wyrazu.
 Po dokonaniu podziału, w woreczku nie było ani jednej monety, na podwórzu ani jednego żebraka.
 — Otóż i wszystko — rzekł Henryk — skończyłem.
 Chicot pociągnął króla za rękaw.