Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/810

 — Sire! — rzekł.
 — Co takiego?
 — Czy mogę być ciekawym?
 — Dlaczego nie? Ciekawość jest rzeczą naturalną.
 — Co mówili ci żebracy, i co Wasza królewska mość im odpowiadałeś?
 Henryk uśmiechnął się.
 — Doprawdy, wszystko tu jest tajemnicą.
 — Tak sądzisz?
 — Tak, nigdy bowiem niewidziałem, ażeby w ten sposób rozdawano jałmużnę.
 — Taki zwyczaj w Nérac, mój kochany Chicot. Wszak znasz przysłowie: „Co kraj, to obyczaj.”
 — Dziwny obyczaj, Najjaśniejszy panie.
 — Nie, niech mię dyabli porwą! niema w nim nic nadzwyczajnego; wszyscy, których tu widziałeś, włóczą się po kraju za jałmużną, ale każdy pochodzi z innego miasta.
 — Cóż z tąd, Najjaśniejszy panie?...
 — Otóż!.. ażebym zawsze nie dawał jednym i tym samym, powiadają mi nazwisko swojego miasta, tym sposobem pojmujesz mój kochany, mogę rozdzielać równo jałmużnę i przychodzę z pomocą wszystkim nieszczęśliwym ze wszystkich miast mojego kraju.