Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/818

panie — rzekł Chicot, zaczynając myśleć o zaniechaniu zamiaru upojenia króla.
 — Skoro tak, żegnam cię kumie — odparł Henryk — nikt daremnie przy stole siedzieć niepowinien. Pijmy powiadam ci.
 — A to na co?
 — Abyśmy lepiej spali. To leciuchne krajowe wino bardzo miły sen sprawia. A czy lubisz ty polowanie Chicot?
 — Nie bardzo, a Wasza królewska mość?
 — Od czasu pobytu mojego na dworze Karola IX-go, szaleję za polowaniem.
 — Dlaczegóż Wasza królewska mość raczyłeś zapytać mię, czy lubię polowanie?... — zagadnął Chicot.
 — Bo jutro właśnie polować będę, i chcę cię z sobą zabrać na łowy.
 — Będzie to dla mnie wielki zaszczyt Najjaśniejszy panie, ale...
 — O! bądź spokojny kumie, polowanie będzie tak urządzone, iż sprawi radość oczom i sercu każdego żołnierza. Jestem dobrym myśliwym, i wielce mi oto chodzi, abyś poznał moje zdolności; bo przecież mówisz, że mię chcesz poznać?
 — „Ventre de biche”, Najjaśniejszy panie, przyznaję, że tego najgoręcej pragnę.