Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/820

 Postanowił więc wyjść z gabinetu królewskiego o ile można najpóźniej.
 — O! ho!... — rzekł chwiejąc się — a to dziwna rzecz Najjaśniejszy panie...
 Bearneńczyk uśmiechnął się.
 — Cóż tak dziwnego kumie?
 — „Ventre de biche”! w głowie mi się kręci. Dopóki siedziałem, to jakoś uszło, ale teraz kiedy stoję, brrrr...
 — Ba!... rzekł Henryk — tylkośmy skosztowali trochę wina.
 — Dobrze skosztowali Najjaśniejszy panie! To Wasza królewska mość nazywasz skosztowaniem, brawo! Tęgi z ciebie pijak, składam ci hołdy, jako mojemu udzielnemu panu! Ha! to król nazywasz to kosztowaniem!
 — Przyjacielu Chicot — rzekł bearneńczyk, usiłując właściwem sobie spojrzeniem przeniknąć czy Chicot był prawdziwie pijany, czy też udawał. Przyjacielu sądzę, że najlepiej uczynisz, skoro spać pójdziesz.
 — Dobrze, Najjaśniejszy panie, dobranoc.
 — Dobranoc Chicot, do jutra.
 — Tak Najjaśniejszy panie, do jutra, masz słuszność, Chicot najlepiej uczyni skoro zaśnie. Dobranoc Najjaśniejszy panie.
 Mówiąc to Chicot położył się na podłodze.