Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/821

 Widząc takie postanowienie swojego współbiesiadnika, Henryk spojrzał na drzwi; ale mimo szybkości tego spojrzenia, Chicot dostrzegł je jednak.
 Henryk zbliżył się ku niemu.
 — Takeś pijany, mój biedny Chicot, że niewidzisz jednej rzeczy.
 — Jakiej?
 — Że podłogę mojegu gabinetu bierzesz za swoje łóżko.
 — Chicot żołnierz. Chicot nie dba o takie drobnostki.
 — A więc niewidzisz dwóch rzeczy...
 — A! ha!... a jakaż to ta druga rzecz?
 — Oto, że ja czekam tu na kogoś.
 — Czy z wieczerzą? zgoda, to wieczerzajmy.
 I Chicot chciał się podnieść, lecz nadaremnie.
 — „Ventre-saint gris”!... — zawołał Henryk — jakże ty się nagle rozmarzasz, kumie! Idź że precz do licha? czy nie widzisz, że ona się niecierpliwi!
 — Ona — pomruknął Chicot — co za ona?
 — E! do pioruna! kobieta, na którą czekam, która tam stoi za drzwiami...
— Kobieta! A czemuś mi tego niepowie-