Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/831

 — Do licha, panie Chicot, to jeszcze bardziej zabronione, niż przechadzka po mieście.
 — Muszę cię pochwalić mój mały przyjacielu rzeki Chicot — żeś taki służbista mimo twojego wieku. Ale powiedz mi, czy cię nic niezajmuje?
 — Nic.
 — Może lubisz grywać w karty, może kochasz się?
 — Na grę trzeba pieniędzy, panie Chicot, aby zaś kochać się, trzeba mieć kochankę.
 — Zapewne — rzekł znowu Chicot, i zaczął coś szukać w kieszeni.
 Paź patrzył co on robi.
 — Przypomnij no sobie przyjacielu — powiedział — a ręczę, że znajdziesz jaką ładną kobietę, której proszę cię kup za to wstążek i zaprowadź ją na tańce.
 To mówiąc, Chicot wsunął paziowi w rękę dziesięć pistolów, bynajmniej nie oberżniętych tak jak pistole bearneńczyka.
 — Widać, panie Chicot — powiedział paź — że pan przybywasz z dworu francuzkiego, pan tak umiesz ujmować, iż panu nic odmówić nie można; wyjdź pan zatem, ale jak można najciszej.
 Chicot niedał sobie tego dwa razy powtórzyć, przesunął się jak cień po korytarzu i po