Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/839

i przystojny, i wiesz, że miłość jest tyranem surowym.
 — Zapewne, panie Chicot, zapewne.
 — Otóż! mnie miłość pali oficerze. Muszę odwiedzić pewną damę.
 — A gdzież to?
 — W pewnym cyrkule.
 — Czy młoda?
 — Ma lat dwadzieścia trzy.
 — Czy ładna?
 — Jak bogini miłości.
 — Winszuję, panie Chicot.
 — A więc pan mię przepuścisz?
 — Ba! widzę, że muszę koniecznie.
 — Tak, koniecznie, mój panie.
 — A więc idź pan.
 — Ale sam, nieprawdaż?.. Pojmujesz pan, że nie mogę jej skompromitować...
 — Dobrze! dobrze... Idź pan, idź.
 — Ale, panie oficerze, chciej mi powiedzieć, z kąd mię znasz?
 — Widziałem pana w pałacu u króla.
 — Co to jest małe miasto! — pomyślał Chicot — gdyby mię w Paryżu tak dobrze znali, nieraz pewno zamiast kaftana miałbym skórę podziurawioną!