Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/84

 — A on co robi?
 — Co za, on?...
 — Skazany.
 — Rzuca spojrzenia w około siebie, jak sęp na zdobycz czyhający.
 Konie stały tak blizko rusztowania, że służalcy wykonawcy przywiązali do nóg i rąk Salcèda postronki od ich zaprzęgu.
 Salcède ryknął, skoro przy kostkach poczuł twarde dotknięcie postronków, których węzły w ciało się jego wpijały.
 Wówczas rzucił ostatnie, nieopisane spojrzenie na cały ogrom placu i zakreślając koło promieniem oka swojego, objął niem sto tysięcy widzów.
 — Panie — rzekł doń grzecznie sędzia Tanchon — czy masz co powiedzieć ludowi, za nim przystąpimy do dalszego ciągu?
 A zbliżywszy się do ucha skazanego, dodał po cichu:
 — Uczyń dobre zeznanie... a ocalisz życie.
 Salcède spojrzał mu aż na dno duszy.
 Spojrzenie to było zbyt wymowne, bo wyrwało prawdę z serca Tanchona i odbiło ją w jego oczach.
 Salcède nie zawiódł się, pojął, że sędzia mówi szczerze i że dotrzyma słowa.