Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/840

 I uścisnął dłoń oficera, który mu powiedział:
 — Ale, ale, w którą pan stronę idziesz?
 — W stronę bramy Agen.
 — A nie zabłądź pan.
 — Alboż idę złą drogą?
 — Owszem, idź pan tylko prosto i unikaj nieprzyjemnego spotkania, życzę panu tego.
 — Dziękuję.
 Chicot ruszył żwawiej i weselej niż kiedykolwiek.
 Ale nieuszedł i stu kroków a już spotkał się ze strażą miejską.
 — Do pioruna, jak dobrze pilnują miasta! pomyślał Chicot.
 — Nie wolno tędy!... — piorunującym głosem zawołał prewot.
 — Ależ mój panie — zagadnął Chicot — pragnąłbym jednak...
 — A! to pan, panie Chicot, czegóż pan w tak zimną porę chodzisz po ulicach?
 — No! to pewno musiał się kto założyć o mnie — pomyślał niespokojny Chicot.
 I ukłoniwszy się eh ciał iść dalej.
 — Strzeż się panie Chicot — powiedział prewot.
 — Czego panie urzędniku?