Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/841

 — Pan zapewne zbłądziłeś, bo pan idziesz ku rogatkom.
 — A tak.
 — W takim razie przyaresztuję pana.
 — E! nie, panie prewocie, to byś pan dopiero pięknie się popisał.
 — A jednak muszę...
 — Przybliż się pan, mości prewocie, niech pańscy żołnierze nie słyszą o czem mówić będziemy.
 Prewot przybliżył się.
 — Słucham — rzekł.
 — Król dał mi zlecenie do porucznika stojącego na straży w bramie Agen.
 — A! ha!... — rzekł zdziwiony prewot.
 — Czy to pana dziwi?
 — Tak jest.
 — Jednak niepowinion byś dziwić się skoro mię znasz.
 — Znam, bo widziałem pana w królewskim pałacu.
 Chicot tupnął nogą, bo już niecierpliwić się zaczynał.
 — To powinno przekonać pana, że posiadam zaufanie króla.
 — Zapewne, zapewne; to idź pan parne Chicot, niezatrzymuję dłużej.