Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/842

 — Dziwna rzecz ale przyjemna — pomyślał Chicot — wprawdzie zaczepiam po drodze o różne przedmioty, ale się jednak ciągle dalej toczę. „Ventre de biche“! otóż i brama, musi to być brama Agen; za pięć minut będę za miastem.
 I rzeczywiście przybył do tej bramy strzeżonej przez placówkę, przechadzającą się wzdłuż i w szerz z muszkietem na ramieniu.
 — Przebacz przyjacielu — rzekł Chicot — ale zawołaj aby mi otworzono!
 — Ja tu nie rozkazuję panie Chicot — odpowiedział żołnierz — bo jestem tylko prostą-placówką.
 — Czy i ty znasz mię?... — w rozpaczy zawołał Chicot.
 — Mam ten zaszczyt panie Chicot, dzisiaj rano byłem na warcie w pałacu, i widziałem jak pan rozmawiałeś z królem.
 — Otóż mój przyjacielu, skoro mię znasz to dowiedz się o jednej rzeczy.
 — O jakiej?
 — Że król dał mi bardzo pilne zlecenie do Agen, otwórz mi zatem bramę.
 — Uczyniłbym to z największą przyjemnością, panie Chicot, ale niemam kluczy.
 — A któż je ma?
 — Oficer służbowy.