Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/843

 Chicot westchnął, i zapytał.
 — A gdzież jest ten oficer?
 — O! niech pan sobie nierobi trudu — odparł żołnierz i pociągnął za sznurek od dzwonka, który przebudził śpiącego oficera.
 — Co tam?... — spytał tenże wyglądając przez okno.
 — Mój poruczniku, oto ten pan chce aby mu bramę otworzono i wypuszczono go na pole.
 — A! przebacz pan, panie Chicot — zawołał oficer — bardzo mi przykro, że pan czekasz ale zaraz służę.
 Chicot wściekał się i gryzł paznokcie.
 — Czyż ani jednego nie znajdę, któryby mię nieznał? Nérac to czysta latarnia, a ja to chyba świeca!
 Oficer ukazał się we drzwiach.
 — Przebacz panie Chicot — rzekł śpiesznie zbliżając się, trochę zasnąłem.
 — Nic nieszkodzi, mój panie, wszak noc na to służy aby spać; bądź pan tak dobry i każ mi otworzyć bramę. Ja na nieszczęście sypiać niemogę. Pan zapewne wiesz, że król mię zna?
 — Tak jest, widziałem dzisiaj rano; jak pan rozmawiałeś z królem.
 — Tak właśnie — mruknął Chicot. Ale