Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/850

 Chirac najprzód wyprosił obecnych i stając przy łóżku chorej, pozostał sam z nią i z królową.
 Fosseuse przelękniona tym wstępem, któremu fizyonomie Chiraca i królowej, obiedwie zimne i obojętne, nadawały coś uroczystego, podniosła głowę z poduszki i wyjąkała podziękowanie za zaszczyt, jakim ją królowa, jej pani, obdarza.
 Małgorzata była bledszą od chorej; tak to obrażona duma więcej boli niż okrucieństwo, lub cierpienie.
 Chirac pomacał puls dziewicy pomimo jej woli.
 — Co pani? — zapytał po chwili namysłu.
 — Żołądek mnie boli — odpowiedziała biedaczka, ale to przeminie upewniam pana, bylem tylko miała spokojność.
 — Jaką spokojność? — zapytała królowa.
 Fosseuse zalała się łzami.
 — Nie smuć się panna — mówiła Małgorzata — król polecił mi uspokoić cię.
 — A! ileż dobroci!
 Chirac puścił rękę chorej.
 — A ja — rzekł — wiem jaka jest pani choroba.
 — Pan wiesz?... — drżąc zapytała Fossense.