Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/856

z uśmiechem; zatem sądzą, że tu zaraza. Spiesz więc mężu, gdzieindziej szukać zabawy.
 — Zatem idę na łowy, ale dla nas obojga.
 I czule spojrzawszy na Fosseuse prawie bezprzytomną, wybiegł z pokoju.
 W przedpokoju wstrząs! głową, jakby resztę niespokojności chciał z siebie zrzucić; następnie ubrawszy twarz uśmiechem sobie właściwym, udał się do Chicota, który, jakieśmy powiedzieli, spał wsparty na łokciach.
 Król kazał sobie drzwi otworzyć i potrząsając śpiącym, rzekł:
 — Żywo kumie, żywo, druga godzina, wstawaj!
 — Co tam u dyabła? — zawołał Chicot!.. — czy czasem, Najjaśniejszy panie nie bierzesz mnie za Gwizyusza.
 W rzeczy samej, Henryk mówiąc o księciu Gwizyuszu, zawsze go kumem nazywał.
 — Ja cię biorę za mego przyjaciela — odpowiedział król.
 — A więzisz mnie, posła! Najjaśniejszy panie! gwałcisz prawa narodów.
 Czyś oszalał — rzekł król — cóż ci tu złego, że chcesz uciekać?
 — I owszem, bardzo mi dobrze; tuczą mnie