Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/860

 Henryk słyszał pytanie, chociaż wprost do niego nie było skierowane; zbliżył się więc do Chicota i poklepał go po ramieniu.
 — Nie, mój synu — rzekł — wilki gaskońskie nie mają muszkietów i armat, ale są dzikiemi zwierzętami i mają pazury i zęby; że zaś myśliwych wciągają w knieje, potrzeba mieć mocne suknie, aby ich nie podrzeć; łatwo można poszarpać materyę, lub aksamit, ale zbroja się nie podrze.
 — Jest to przyczyna — rzekł Chicot przez zęby, ale nie ze wszystkiem dokładna.
 — Lecz nie mam innej — odparł król.
 — Muszę więc na tej poprzestać.
 — Bardzo słusznie.
 — A więc dobrze. Ale jak uważam nie jesteś zadowolony, że cię wziąłem z sobą?
 — Prawdę powiedziawszy, tak jest.
 — I pokpiwasz sobie.
 — Alboż to nie wolno?
 — Bynajmniej, żarty są zwyczajną monetą w Gaskonii.
 — Prócz tego Najjaśniejszy panie, wiesz że nie jestem myśliwym, a że muszę czemś się zatrudnić, patrzę na myśliwych, którzy tak małą liczbą chcą wilków nastraszyć.
 — Tak, tak — rzekł król z uśmiechem —