Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/865

Chicot z zadowoleniem przyjął udział, tembardziej, że przez całą drogę dla tak drobnej rzeczy jak obiad, nie zatrzymywano się i od Nérac nic nie jedzono.
 Dla Henryka przeznaczono najpiękniejszy dom w mieście.
 — Kiedy zaczniemy łowy?... — zapytał Chicot Henryka, kiedy ten się rozbierał.
 — Jeszcześmy nie przybyli na stanowisko mój kochany Chicot — odpowiedział Henryk.
 — A kiedyż przybędziemy, Najjaśniejszy panie?
 — Jak żeś ciekawy!
 — Bynajmniej, ale każdy pragnie wiedzieć gdzie idzie.
 — Jutro się dowiesz, mój drogi. Tymczasem. połóż się po lewej mojej stronie, patrzaj jak Mornay już chrapie.
 — Niespokojniej śpi jak wczoraj.
 — Prawda, ale on mówić nie lubi; na łowach widzieć go trzeba, jutro zobaczysz...
 Zaledwie dzień zaświtał, gdy tentent koni obudził króla i Chicota.
 Stary szlachcic, który sam chciał usłużyć królowi, przyniósł mu grzankę i wino grzane na śniadanie.