Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/866

 Mornayowi i Chicotowi przyniosła śniadanie służba szlachcica.
 Po śniadaniu, zatrąbiono wsiadanie na koń.
 — Dalej! dalej!... — rzekł Henryk — dla nas dziś dzień ważny; na koń, panowie na koń.
 Chicot widział z podziwieniem, że pięciuset jezdnych orszak powiększyło.
 Ci pięciuset przybyli w nocy.
 — Ale to nie orszak, to nie oddział, lecz armia Najjaśniejszy panie.
 Henryk tylko te wyrazy odpowiedział:
 — Zaczekaj, jeszcze zaczekaj.
 — W Lauzerte sześćset pieszych przyłączyło się do jazdy.
 — Piechota!... — rzekł Chicot.
 — Obława, nic więcej tylko obława — odpowiedział król.
 Chicot zmarszczył brwi i zamilkł.
 Ilekroć spoglądał po polach, to jest ilekroć przychodziła mu myśl ucieczki, zawsze miał przy sobie straż honorową i o ucieczce myśleć było niepodobna.
 Henryk to spostrzegł bo mówił:
 — Sam temu winieneś kochanku, żeś pod strażą; obciąłeś uciekać z Nérac, i teraz się lękam, abyś nie uciekł...
 — Najjaśniejszy panie — odrzekł Chicot —