Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/869

szpiegi donieśli u siłach i pan Vesius przedsięwziął środki ostrożności.
 — Ha! — rzekł król — gdy Mornay o tem mu doniósł, to źle, że nas uprzedzono.
 — Trzeba formalnie oblegać Najjaśniejszy panie — mówił Mornay — zaczekamy jeszcze na dwa tysiące ludzi, a z tą siłą możemy szczęścia spróbować.
 — Zwołajmy radę — odezwał się Tureniusz i zacznijmy wyłom.
 Chicot patrzył na to wszystko dziwnemi oczyma.
 Zamyślona postać króla Nawarry utwierdzała go w podejrzeniach, że Henryk nie był wojakiem i myśl ta uspakajała go.
 Król pozwolił wszystkim mówić i po wysłuchaniu rozmaitych zdań, milczał jak ryba.
 Nagle ocknął się z zamyślenia, wzniósł głowę i tonem rozkazującym wyrzekł:
 — Panowie!... tak postąpić należy. Mamy trzy tysiące ludzi, a dwóch się spodziewamy, wszak prawda Mornay?
 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — Zatem pięć tysięcy; w formalnym oblężeniu ubiją nam tysiąc, albo tysiąc pięćset w dwóch miesiącach; śmierć tych zniechęci innych i będziemy musieli ze wstydem odstąpić; cofając