Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/870

się stracimy tysiąc ludzi, to jest połowę sił naszych. Poświęćmy raczej pięciuset ludzi i weźmy Cahors.
 — Jakto, Najjaśniejszy panie? — zapytał Mornay.
 — Mój przyjacielu, pójdziemy prosto ku tej bramie, która najbliższa. Znajdziemy fosę, zapchamy ją faszyną, zostawimy dwieście ludzi na placu, ale dostaniemy się do bramy.
 — A. potem co, Najjaśniejszy panie?...
 — Potem bramę wysadzimy i Cahors nasze.
 Chicot z trwogą spojrzał na Henryka.
 — Tak — rzekł do siebie — tchórz i samochwalca, prawdziwy gaskończyk, myśli, że to tak łatwo.
 W tym samym czasie, Henryk jakby słyszał mowę Chicota, dodał:
 — Nie traćmy czasu, panowie, zupa ostygnie. Kto mnie kocha, ten pójdzie za mną.
 Chicot zbliżył się do Mornaya, z którym przez całą drogę nie miał czasu pomówić.
 — Powiedz mi, panie hrabio — rzekł mu do ucha — czy macie ochotę wszyscy wyginąć?
 — Król tak chce i wole jego trzeba wykonać.
 — Ale król zginie.
 — Silną ma zbroję.