Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/875

 — Jeżeli się boisz, na kiegoż dyabła w takie sprawy się wdajesz?
 — Muszę.
 — Vesins jest straszny człowiek.
 — Wiem o tem.
 — Nikomu nie przebacza.
 — Czy tak?
 — Jestem pewny, pióro białe czy czerwone mało go obchodzi i kiedy je zobaczy, zawoła: ognia!
 — Mówisz o moim białym pióropuszu?
 — Tak, Najjaśniejszy panie, bo sam tylko taki nosisz.
 — Cóż z tego?
 — Radzę ci abyś je zdjął, Najjaśniejszy panie.
 — Ale ja wziąłem je, aby mnie poznawano, i jeżeli zdejmę....
 — Cóż z tego.
 — Nie osięgnę celu mojego.
 — Zatem zachowasz je pomimo mojej rady?
 — Tak, zachowam.
 I mówiąc te słowa, które objawiały nieodwołalne postanowienie, Henryk drżał widoczniej jeszcze, niż kiedy przemawiał do wojska.
 — Zaczekaj, Najjaśniejszy panie — rzekł Chicot, niepojmujący dwóch przeciwnych obja-