Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/876

wów, jeszcze czas, nierób niedorzeczności, wszak na konia w tym stanie wsiąść nie zdołasz.
 — Czym taki blady?... — zapytał Henryk.
 — Blady jak śmierć.
 — Dobrze, to nic nie znaczy.
 — Jakto dobrze?
 — Z tem mi do twarzy.
 W tym samym czasie dał się słyszeć huk armat wałowych, wraz z muszkietowemi strzałami. Właśnie pan de Vesins odpowiadał na propozycyę poddania się, uczynioną mu przez pana Duplessis-Mornay.
 — A co — rzekł Chicot — co myślisz Najjaśniejszy panie o tej muzyce?
 — Myślę, że zimno aż mi po szpiku przeszło — odpowiedział Henryk. Konia! konia! zawołał głosem chrapliwym i stłumionym.
 Chicot patrzył i słuchał nie pojmując zupełnie dziwnego zjawiska.
 Wsiadł na konia, ale się dwa razy na nim poprawił.
 — Dalej, Chicot — rzekł i ty na koń, wszak i ty nie wojak?
 — Nie, Najjaśniejszy panie.
 — Dobrze, razem będziemy patrzyli, konia, tylko dobrego konia dla pana Chicot!