Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/877

 Chicot ruszył ramionami i wsiadł na pięknego hiszpańskiego konia, którego mu przyprowadzono stosownie do rozkazu królewskiego.
 Henryk puścił się galopem a za nim Chicot.
 Przybywszy przed swoję małą armię Henryk podniósł przyłbicę.
 — Sztandar! gdzie sztandar!... — zawołał.
 Zdjęto pokrowce i nowy sztandar z podwójnym herbem Nawarry i Burbonów uroczyście rozwinął się w powietrzu; był on cały biały, z jednej strony miał złote łańcuchy w polu lazurowem, z drugiej lilie złote.
 — Oto sztandar — rzekł Chicot — który się nie utrzyma, lękam się o niego.
 W tej chwili działa twierdzy znowu zagrzmiały i o dziesięć kroków od króla pustka znaczna ukazała się w piechocie.
 — Da pioruna!... — rzekł — czyś widział Chicot? to wzbudza apetyt.
 I zaszczękał zębami.
 — Słabo mu — rzekł Chicot.
 — Ha!... — rzekł Henryk — lękasz się słaba duszo; drżysz, zaczekaj, nauczę cię odwagi.
 I zatapiając ostrogi w brzuch konia, wyprzedził artyleryę, piechotę i kawaleryę, przybył o sto kroków od wałów, ziejących morderczym