Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/879

 Artylerzyści zapalili drugą petardo.
 Nowa szpara zrobiła się w drzewie; i w tej samej chwili przez potrójny otwór wychyliło się dwadzieścia muszkietów i wyrzuciło grad kul na oficerów i żołnierzy.
 Ludzie padali około króla jak ścięte kłosy.
 — Najjaśniejszy panie — mówił Chicot nic myśląc o sobie, zaklinam cię, oddal się.
 Mornay nic nie mówił, ale był zadowolony ze swojego ucznia i kiedy niekiedy zasłaniał go, lecz Henryk go oddalał.
 Nagle uczuł Henryk, że pot stacza mu się po czole i mgła wzrok zasłania.
 — A! przeklęta naturo — rzekł — nie powiedzą, że ty mnie pokonałaś.
 I zeskoczył z konia wołając:
 — Siekiery! prędzej siekiery!
 Silną prawicą odbił lufy muszkietów, odbił kawały drzewa i gwoździe.
 Nakoniec upadły drzwi i kawałek muru, stu ludzi wbiegło, wołając:
 — Nawarra! Cahors nasze! niech żyje Nawarra!
 Chicot nieopuszczał króla; był z nim pod sklepieniem bramy gdzie Henryk wszedł pierwszy, lecz za każdym wystrzałem widział go drżącym i skłaniającym głowę.