Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/88

 Paź dawał znaki głową i palcami.
 — Czy skończyłeś? — spytał Tanchon, ciągle sięw papier wpatrując.
 — Już — machinalnie odpowiedział Salcède.
 — Podpisz więc.
 Salcède podpisał i nie spojrzał nawet na papier, bo oko jego ciągle tkwiło w młodzieńcu.
 Tanchon sięgnął ręką po zeznanie.
 — Królowi, samemu tylko królowi — rzekł Salède.
 I oddał papier sędziemu, lecz wahając się, jak zwyciężony żołnierz, który ostatnią broń składa.
 — Jeżeli wszystko należycie zeznałeś — powiedział sędzia — jesteś ocalony, panie de Salcède.
 Szyderczy, niespokojny uśmiech przebiegł po ustach skazanego, który niecierpliwie zdawał się zapytywać osobę, co z nim tajemniczo rozmawiała.
 Nakoniec, utrudzony Ernauton, zapragnął pozbyć się ciężaru.
 Otworzył ramiona, a paź zsunął się na ziemię.