Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/883

 W rzeczy samej kula obtrąciła kawałek pióra od hełmu Henryka.
 W tym samym czasie, jakby na potwierdzenie zdania Mornaya, król ujrzał się otoczonym przez kilkunastu muszkieterów ze straży rządcy.
 Byli ustawieni przez pana Vesins i strzelali celnie.
 Ubito konia pod królem, a koniowi pod Mornayem nogę strzaskano.
 Król upadł i dziesięć mieczy wzniosło się nad nim.
 Chicot sam niewzruszony pozostał; zeskoczy! z konia i swoim mieczem odpędził zuchwałych.
 Następnie, podniósłszy króla, podał mu swojego konia i rzekł:
 — Najjaśniejszy panie, zaświadczysz przed królem Francyi, że chociaż dobyłem miecza przeciwko niemu, niedotknąłem nikogo.
 Henryk ze łzami w oczach uściskał Chicota.
 — Do pioruna! ty będziesz moim Chicot, ze mną żyć i umierać musisz. Moja służba tak dobra jak moje serce.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział Chicot — jednę mam tylko służbę na święcie,