Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/89

 Wraz z nim znikła mara, która, podtrzymywała skazanego.
 Gdy Salcède stracił go z oczu, obejrzał się i jak błędny, zawołał:
 — Cóż!.. cóż!..
 Nikt mu nie odpowiedział.
 — Żywo!.. żywo!.. śpieszcie się, król już trzyma papier i przeczyta go.
 Nikt się nie ruszył.
 Król szybko rozwinął zeznanie.
 — O!.. do tysiąca szatanów!.. — zawołał Salcède — mianożby szydzić ze mnie?... jednak ja ją poznałem. To ona, ona!
 Zaledwie król przebiegł pierwsze wyrazy podanego mu pisma Salcèda, natychmiast przejęło go oburzenie.
 Potem zbladł i zawołał:
 — O! nędznik! o niegodziwiec!
 — Co to, mój synu?... — zapytała Katarzyna.
 — Oto, on się zapiera, utrzymuje, że nigdy nic nie zeznawał.
 — Cóż więcej?
 — Oświadcza, że panowie Gwizyusze są niewinni i obcy wszelkiemu spiskowi.
 — W istocie — wyjąkała Katarzyna — jeżeli to prawda?...