Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/892

którzy mieszkają w duszy Sylli; z lisom mi jednak najtrudniej”.
 — A!... tak — odpowiedział Henryk zamyślony — to był lis.
 — Plutarch tak mówi, Najjaśniejszy panie.
 — I ma słuszność, kardynale. Ale właśnie a propos bitwy, czy miałeś wiadomość od twego brata?
 — Od którego, Najjaśnejszy panie? bo wiesz, że mam ich czterech.
 — Od księcia d’Arques, mojego przyjaciela.
 — Jeszcze nie miałem, Najjaśniejszy panie.
 — Bodajby tylko książę Andegaweński, który tutaj jest lisem, tam lwem być potrafił — rzekł król.
 Kardynał nic nieodpowiedział; bo tym razem Plutarch nie mógł mu przyjść w pomoc; jako dworak lękał się zrobienia przykrości królowi, chwaląc księcia Andegaweńskiego.
 Henryk widząc, że kardynał milczy, powrócił do zabawy ze swoim master Love; następnie dając znak kardynałowi, aby pozostał, ubrał się i przeszedł do sali, w której dwór czekał na niego.
 Na dworach, równic jak w górach, umieją przeczuwać burzę; chociaż nikt nic nie mówił,