Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/895

 — Tak pani, blisko Bel-Esbat: zbliżyłem się odważnie dla stoczenia walki i spostrzegłem...
 — Co takiego?... powiedz Najjaśniejszy panie — zapytała królowa widocznie niespokojna.
 — O! uspokój się, pani.
 Katarzyna czekała niecierpliwie, lecz na pozór obojętnie.
 — Spostrzegłem — mówił dalej król — cały klasztor mnichów, który prezentował przedemną broń z okrzykami wojennemi.
 Kardynał Joyeuse śmiać się zaczął, cały dwór poszedł za jego przykładem.
 — Śmiejcie się, śmiejcie, panowie, bardzo słusznie; we Francyi mam przeszło dziesięć tysięcy mnichów i mogę z nich tyleż mieć muszkieterów; wtedy, utworzę stopień wielkiego mistrza i tobie kardynale oddam dowództwo.
 — Chętnie je przyjmę, Najjaśniejszy panie, wszystko wykonam, cokolwiek przyjemność sprawi Waszej królewskiej mości.
 W czasie rozmowy króla z kardynałem, damy podług ówczesnej etykiety powstały i ukłoniwszy się królowi, wyszły jedna za drugą; królowa udała się za niemi.
 Królowa matka sama pozostała; w udanej