Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/899

 — Wasza królewska mość prędzej ujrzy mój zgon, niż nieposłuszeństwo.
 — Ale koniec końcem, nie umarłbyś, gdybyś wyjechał.
 — Więcejbym cierpiał będąc nieposłusznym niż umierając, a jednak dodał skłaniając głowę. niewykonałbym twego rozkazu.
 Król założył ręce i spojrzał na niego.
 — Jesteś szalonym, mój biedny hrabio — rzekł.
 Młodzieniec smutnie się uśmiechnął.
 — Jestem nim, Najjaśniejszy panie, a ty jesteś za nadto dobrym, że mnie oszczędzasz.
 — A więc to na seryo, mój przyjacielu? Joyeuse stłumił westchnienie.
 — Opowiedz mi wszystko, zobaczymy.
 Młodzieniec uśmiechnął się.
 — Tak wielki monarcha jak ty Najjaśniejszy panie, nie może zniżać się do słuchania podobnych zwierzeń.
 — Niech będzie, opowiadaj, zabawisz mnie.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział młodzieniec z dumą — Wasza królewska mość się myli, w smutku moim nic nie ma, coby mogło rozweselić serce szlachetne.
 Król wziął za rękę młodzieńca.
 — Nie gniewaj się, mój drogi — rzekł —