Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/900

ty wiesz, że i twój król zna miłość nieszczęśliwą.
 — Wiem o tem, Najjaśniejszy panie.
 — A więc podziela twoje cierpienia.
 — To za wiele dobroci ze strony Waszej Królewskiej mości.
 — Bynajmniej. Słuchaj, ponieważ nie było na ziemi wyższego odemnie kiedy cierpiałem, nikt mi pomódz nie zdołał; ty zaś, mój drogi masz pomoc we mnie.
 — Najjaśniejszy panie!
 — I dlatego mówił dalej Henryk ze smutną, czułością, możesz spodziewać się końca cierpień twoich.
 Młodzieniec wstrząsnął głową na znak powątpiewania.
 — Du Bouchage — rzekł Henryk, na honor, ty będziesz szczęśliwy, albo ja przestanę się nazywać królem Francyi.
 — Szczęśliwy! ja szczęśliwy, Najjaśniejszy panie, to niepodobna — odpowiedział młodzieniec z uśmiechem pełnym goryczy.
 — A to dlaczego?
 — Ponieważ moje szczęście nie jest z tej ziemi.
 — Henryku nalegał król — twój brat