Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/901

odjeżdżając polecił cię mnie jak przyjacielowi; chcę, ponieważ nie ufasz braciom, abyś mnie zaufał; upewniam cię, że na wszystko, oprócz śmierci, znajdziemy lekarstwo.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział młodzieniec rzucając się do stóp królewskich, nie obdarzaj mnie dobrocią, której godnie odpowiedzieć nie mogę; na moje nieszczęście niema lekarstwa, a to złe jest moją jedyną pociechą.
 — Du Bouchage, ty oszalałeś i powiadam ci, że się zabijesz urojeniami.
 — Wiem o tem, Najjaśniejszy panie — spokojnie odpowiedział młodzieniec.
 — Ale nakoniec — zawołał król z niecierpliwością, czy chcesz zawrzeć małżeństwo?
 — Najjaśniejszy panie, miłość natchnąć potrzeba; a nikt na świecie tego nakazać nie może. Ja sam muszę ją otrzymać i otrzymać sam dla siebie.
 — A więc czego rozpaczać?
 — Bo wiem, że jej nigdy nie pozyskam Najjaśniejszy panie.
 — Probój, moje dziecię, probój, jesteś bogaty, młody i piękny; jakaż kobieta tym trzem