Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/903

 — Zatem Najjaśniejszy panie, pozwól mi się oddalić — rzekł du Bouchage.
 — Dobrze, moje dziecię, lecz staraj się być mężczyzną.
 Młodzieniec ucałował rękę króla, ukłonił się królowej matce, przeszedł dumnie koło Epernona i wyszedł.
 Zaledwie próg przestąpił, król zawołał:
 — Nambu, zamknij drzwi.
 Odźwierny, któremu dano ten rozkaz, ogłosił, że król już nie przyjmuje nikogo.
 Wtedy Henryk zbliżył się do Epernona i uderzając go po ramieniu, rzekł:
 — Dzisiaj, rozdzielisz pomiędzy twoich „Czterdziestu pięciu” pieniądze i pozwolisz im bawić się przez cały dzień i noc. Chcę niech się ucieszą; ocalili mnie jak biały koń Syllę.
 — Ocalili? — zapytała z zadziwieniem Katarzyna.
 — Tak moja matko.
 — Od czego?
 — Zapytaj Epernona.
 — Pytani ciebie samego, sądzę, że to lepiej.
 — A więc dobrze. Nasza kochana kuzynka, siostra twojego przyjaciela Gwizyusza... Oh, nie broń go pani, chociaż twój przyjaciel...