Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/927

wnika, który nie spodziewając się napadu, miał ręce założone pod płaszczem i o mało nie stracił równowagi.
 — Panie, czy oszalałeś! — krzyknął zaczepiony — dla czego mnie znieważasz?
 — Chcę ci dać poznać, że jesteś natrętnym zdawało mi się, że ci tego mówić nie będę potrzebował i że to sam spostrzeżesz.
 — Byłeś pan w błędzie, nigdy tego nie widzę, czego widzieć nie chcę.
 — Są jednak rzeczy, które zwracają twoją uwagę i na które patrzysz.
 I łącząc czyn ze słowem, młodzieniec z białem piórem wydobył miecz, który błysnął przy świetle księżyca, ukazującego się z po za chmury.
 Czerwone pióro stało nieporuszone.
 — Możnaby myśleć — rzekł — że pierwszy raz wydobyłeś miecz z pochwy, tak go spiesznie wyciągasz przeciwko temu, który się nie broni.
 — Lecz sądzę, że bronić się będzie.
 Człowiek z czerwonem piórem uśmiechnął się spokojnie, co podwoiło gniew jego przeciwnika.
 — Jak pan możesz zabraniać mi chodzić po ulicy?
 — Dlaczego chodzisz po tej właśnie?