Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/929

Carmainges; zupełnie mi pan nie jesteś natrętnym i zezwalam, abyś tu pozostał.
 Du Bouchage rozważał przez chwilę i miecz schował do pochwy.
 — Przebacz mi pan — rzekł — jestem na pół waryatem, bo jestem zakochany.
 — I ja jestem zakochany, ale dlatego nie zwaryowałem.
 Henryk zbladł.
 — Pan zakochany?
 — Tak panie.
 — Przyznajesz?
 — A od jakiegoż to czasu kochać jest zbrodnią?
 — Ale kochać na tej ulicy?
 — Nawet i na tej ulicy.
 — Na Boga, błagam cię panie, powiedz kogo kochasz?...
 — A!... panie du Bouchage, nierozważne zadałeś pytanie; wiesz że szlachcic nie może zdradzić tajemnicy, która w połowie tylko do niego należy.
 — Prawda, prawda, przebacz mi panie de Carmainges; ale i to prawda, że nademnie nie ma nieszczęśliwszego pod słońcem...
 Tyle było boleści i rozpaczy w tych wyrazach, że Ernauton się rozczulił.