Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/93

krzepły, w loży stała Katarzyna również blada i drżąca.
 — Synu — rzekła nakoniec ocierając potem zlane czoło — synu, dobrze uczynisz skoro zmienisz wykonawcę, bo ten trzyma z ligą!
 — A po czemże poznajesz to moja matko? — spytał Henryk.
 — Patrz, patrz tylko.
 — Dobrze! już patrzę.
 — Salcède ledwo jedno targnięcie wycierpiał i zaraz umarł.
 — Bo zbyt był czuły na boleść.
 — O nie, nie!... mój synu — rzekła Katarzyna pogardliwie uśmiechając się na tak małą przenikliwość syna — oto uduszono go cienkim sznurkiem, wyprowadzonym z pod rusztowania, bo właśnie miał oskarżyć tych, za których umarł. Rozkaz, niech biegły lekarz zrewiduje trupa, a jestem pewna, że na jego szyi znajdą ślady stryczka.
 — Masz słuszność, matko — odpowiedział Henryk i oko jego na chwilę zabłysło — lepiej widzę służą panu Gwizyuszowi mojemu krewnemu, aniżeli mnie.
 — Sza!.. sza!... mój synu — rzekła Katarzyna — bez wybuchów, boby nas wyśmiano, gdyż i tym razem jeszcze partya nie przegrana.