Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/930

 — Rozumiem; pan lękasz się, abyśmy nie byli współzawodnikami.
 — Tak, lękam się.
 — A więc, rzekł Ernauton, ja będę szczerym.
 Joyeuse zbladł i ręką potarł czoło.
 — Lecz — mówił dalej Ernauton — ja mam naznaczoną schadzkę.
 — Schadzkę?
 — Tak.
 — Na tej ulicy?
 — Na tej ulicy.
 — Czy na piśmie?..
 — Tak, nawet bardzo ładną ręką.
 — Kobiecą?
 — Męzką.
 — Męzką?.. co to ma znaczyć?..
 — Nic innego jak to, co mówię. Mam schadzkę z kobietą przez list pięknie napisany, ale ta kobieta, jak się zdaje, ma sekretarza.
 — Kończ pan, kończ na Boga — mówił Henryk.
 — Pan tak czule prosisz, że ci odmówić nic można; powiem ci więc treść listu.
 — Słucham.
 — Zobaczysz czy ta sama.
 — Dosyć panie... miej litość... mnie nie naznaczono schadzki; ja nie otrzymałem listu...