Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/931

 Ernauton wyjął z kieszeni mały papierek.
 — Oto bilecik — rzekł — trudno mi go przeczytać po ciemku; lecz krótki jest i umiem go na pamięć, osądź, czy cię on obchodzi.
 — Dobrze.
 — Otóż treść jego:
  „Panie Ernauton, mój sekretarz ma polecone powiedzieć ci, że mam interes mówić z tobą; twoja wartość zwróciła moją uwagę.
 — Czy tak? — zapytał du Bouchage.
 — Nie inaczej, nawet wyrażenie to podkreślone, opuszczam drugie mniej pochlebne.
 — I czekają na ciebie?
 — Ja czekam, jak pan widzisz.
 — Kiedy tak, to panu drzwi otworzą.
 — Bynajmniej; mają prze okno gwizdnąć trzy razy.
 Henryk cały drżący wsparł się na ramieniu Ernautona, a drugą ręką wskazał dom tajemniczy.
 — Czy ztamtąd? — zapytał.
 — Bynajmniej — odpowiedział Ernauton wskazując wieżyczki pod „Pięknym rycerzem” — ztamtąd.
 Henryk wydał okrzyk radości.
 — Ale tutaj pan nie pójdziesz? — rzekł.