Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/935

sołego uśmiechu?... I ja wszedłbym tam może, zamiast tutaj czekać napróżno.
 Dzwonek z Saint-Germain-des-Près melancholijnie odezwał się w powietrzu.
 — Dalej, oto druga wybiła — rzekł Henryk.
 Stanął na progu i podniósł młotek.
 — Straszne życie — rzekł — życie starca... A!.. kiedyż będę mógł powiedzieć: Śliczna śmierci, rozkoszna śmierci, witaj!
 I dwakroć młotkiem uderzył.
 — Tak — rzekł słuchając — oto skrzypienie drzwi wewnętrznych, szelest po schodach i stąpanie zawsze to samo.
 Powtórnie zapukał.
 — Jeszcze raz — rzekł — raz jeden i ostatni; chód staje się coraz lżejszy, służący patrzy przez kratę, widzi moją bladą złowróżbną postać i oddala się nic nie mówiąc i nie otwierając.
 Zupełna cichość usprawiedliwiła przepowiednie nieszczęśliwego młodzieńca.
 — Żegnam cię domie okrutny, żegnam do jutra!
 I schylając się tak, aby czołem dotknął kamiennego progu, serdeczny na nim złożył pocałunek, aż zadrżał twardy granit, mniej jednak twardy, niż serca mieszkańców.