Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/936

 Następnie, jak wczoraj, jak jutro miał uczynić, oddalił się.
 Lecz zaledwie dwa kroki wtył zrobił, aż oto drzwi skrzypnęły, otwarły się i służący nisko się skłonił.
 Był to ten sam, któregośmy opisali w czasie widzenia się z Robertem Briquet.
 — Dobry wieczór panu — rzekł głosem chrapowatym, który jednak, zdawał się Bouchageowi przyjemniejszym, niż wszystkie chóry anielskie, o których marzymy w młodości.
 Henryk drżący, bezprzytomny zbliżył się z pośpiechem i składając ręce, zachwiał się tak widocznie, że służący przytrzymał go, aby nie upadł na progu; wszystko to uczynił z wyrazem pełnym poszanowania i litości.
 — Otóż jestem, mój panie — rzekł — powiedz mi czego żądasz.
 — Tyle kochałem — odpowiedział młodzieniec — że nie wiem nawet czy kocham jeszcze; moje serce tak mocno biło, że nie wiem czy bije jeszcze.
 — Czy raczysz pan — rzekł służący z uszanowaniem — usiąść przy mnie i pomówić?
 — Najchętniej.
 Służący dał znak ręką. Henryk był posłuszny temu znakowi.