Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/945

 — Czego pan chcesz? — rzekła — jaki masz interes?
 — Wszak trzy gwiznięcia dały się słyszeć z tej oto wieżyczki.
 — Zapewne.
 — Właśnie mnie one przyzywały.
 — Pana?
 — Tak, mnie.
 — To co innego, daj pan na to słowo honoru.
 — Słowo honoru, moja pani Fournichon.
 — Kiedy tak, wejdź piękny kawalerze.
 Uradowana, że posiada jednę z owych dam, które gorąco były pożądane przez nieszczęśliwy „krzak Różany” zastąpiony „Pięknym rycerzem”, gospodyni wskazała Ernautonowi kręte schody, prowadzące do najokazalszej wieżyczki.
 Małe drzwiczki prowadziły do przedpokoju, z którego wchodziło się dalej.
 Skoro młodzieniec wszedł do przedpokoju, poczuł mocny zapach benzoesu i aloesu; była to zapewne ostrożność osoby delikatnej, użyta przeciw wyziewom kuchennym.
 Pani Fournichon krok w krok szła za młodzieńcem; pchnęła go ze schodów do przedpokoju, z przedpokoju do wieżyczki i w końcu oddaliła się.