Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/948

mując rękawiczkę, aby cudownie utoczoną rękę pokazać.
 — Mówiłem pani, że nie widzę twojej twarzy, wiem kto jesteś i bez obawy, abym był w błędzie, mogę powiedzieć, że cię kocham.
 — Zatem możesz powiedzieć, że jestem tą, którą spodziewałeś się zastać.
 — Nie widząc, serce moje to powiada.
 — Znasz mnie zatem?
 — Tak, znam panią.
 — Za prawdę, pan dopiero przybyły z prowincyi, znasz paryskie kobiety?
 — Z pomiędzy wielu paryskich kobiet znam tylko jednę.
 — A tą mam być ja?
 — Tak sądzę.
 — Po czemże pan poznajesz?
 — Po głosie, który słyszę a ty pani zmienić go nie możesz; po wdzięku postaci; co zaś do piękności, tej się domyślać nie potrzebuję...
 — Mówiłeś pan, że mnie poznajesz z piękności, lecz moja piękność zakryta.
 — Zapewne, wtedy jednak była mniej zakrytą, kiedy cię wprowadzałem do Paryża, kiedy twoja pierś dotykała moich ramion, a oddech palił mi szyję.