Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/949

 — Więc, kiedy mój list odebrałeś, wiedziałeś od kogo?
 — O!... nie, bynajmniej; na chwilę nawet o tem nie pomyślałem. Sądziłem, że jestem przedmiotem jakiejś igraszki, ofiarą jakiegoś błędu; sądziłem, że grozi mi jedna z katastrof, które nazywają szczęśliwemi przygodami i dopiero teraz, widząc cię, dotykając...
 I zrobił poruszenie, jakby jej rękę chciał ująć; lecz ją cofnęła.
 — Dosyć — rzekła. Koniec końcem, popełniłam niedorzeczność.
 — W czem, pani.
 — W czem? mówisz pan, że mnie znasz i pytasz w czem popełniłam niedorzeczność?
 — Prawda, pani; bo jestem za zbyt niski przy waszej wysokości.
 — Na Boga, racz pan być cicho. Rozum mieć potrzeba...
 — Na Boga! cóż takiego uczyniłem? — zapytał przestraszony Ernauton.
 — Co? widzisz mnie pan w masce.
 — Cóż z tego?
 — Skoro noszę maskę, chcę, aby mnie nie poznano, ty zaś nazywasz mnie waszą wysokością. Czemuż nie otworzysz okna i nie wywołasz na ulicy nazwiska mojego?