Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/950

 — Przebaczenia, przebaczenia — wołał Ernauton padając na kolana — sądziłem, że w murach jesteśmy bezpieczni...
 — Za nadto jesteś pan dowierzający.
 — Niestety! jestem zakochany!
 — Jesteś przekonany, że tej miłości natychmiast podobną odpowiem?
 Ernauton powstał obrażony nieco.
 — Nie, pani — odpowiedział.
 — A co pan myślisz?
 — Sądzę, że pani masz mi coś ważnego powiedzieć, że nie chcąc mnie przyjąć w pałacu Gwizyuszów, albo w Bel-Esbat, obrałaś miejsce odosobnione.
 — Pan to myślałeś?
 — Nie inaczej.
 — Cóż pan sądzisz, mam ci powiedzieć. Mów pan, przyjemnie mi będzie poznać pańską przenikliwość.
 Nieznajoma okazała niespokojność niejaką.
 — Alboż ja wiem? — odpowiedział Ernauton — może coś, co ma związek z panem de Mayenne?
 — Alboż to nie mam moich kuryerów, którzy mi jutro wieczór powiedzą więcej niżeli pan będziesz wiedział, albowiem wczoraj wygadałeś wszystko.