Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/951

 — Może mnie pani chciałaś zapytać o wypadek wczorajszy?
 — O jaki wypadek?.. — zapytała, a pierś wzdymała jej się widocznie.
 — O strachu, jakiego się najadł Epernon, o uwięzieniu kilku z lotaryńskiej szlachty.
 — Uwięziono kilku?
 — Ze dwudziestu, tych, którzy znajdowali się pomimo woli na drodze do Vincennes.
 — Która także prowadzi do Soissons, gdzie książę Gwizyusz jak mi się zdaje, trzyma garnizon. Panie Ernauton, ty, który żyjesz na dworze, zapewne wiesz za co uwięziono tych biednych.
 — Ja, na dworze?
 — Tak, bez wątpienia.
 — Pani wiesz o tem?
 — Chcąc mieć twój adres, musiałam się dowiadywać. Ale skończmy, dziwny masz pan zwyczaj przerywania rozmowy. I cóż z tego wynikło?
 — Nic, pani, przynajmniej ja nic nie wiem.
 — Dla czegóż więc sądziłeś, że chcę mówić o rzeczy, która nie miała następstwa?
 — Byłem w błędzie, przyznaję.
 — Jakto! a z której prowincyi pan jesteś.
 — Z Agen.