Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/952

 — Jesteś gaskończykiem, bo jak sądzę Agen w Gaskonii leży?
 — Blisko...
 — Jesteś pan gaskończykiem a nie jesteś nawet tak próżnym, iż nie sądzisz, że znalazłam cię przystojnym?
 Ernauton zarumienił się, nieznajoma mówiła dalej.
 — Że znowu widziałam cię na ulicy i znalazłam pięknym?
 Ernauton zapłonił się jak jabłko.
 — Że gdy byłeś u mnie jako poseł od mego brata Mayenne, znalazłam cię podług mego gustu?
 — Boże mnie uchowaj, abym to myślał...
 — Byłeś w błędzie — odpowiedziała zwracając ku Ernautonowi pierwszy raz gorejące pod maską oczy.
 Ernauton złożył ręce.
 — Pani! — zawołał — ty ze mnie żartujesz!
 — Na honor, nie żartuję — odpowiedziała — podobałeś mi się, to rzeczywista prawda.
 — O! mój Boże.
 — Ale śmiałeś mi powiedzieć, że mnie kochasz.
 — Nie wiedziałem kto jesteś; teraz zaś gdy wiem, żądam przebaczenia.