Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/955

osoby, lecz chciałbym serce otrzymać. Dlatego nigdy sobie nie przebaczę, żem uchybił dzisiaj winnego tobie szacunku, którego nie zmienię w miłość, chyba na twój wyraźny rozkaz. Pani, czekam teraz twoich rozkazów.
 — Tylko nie przesadzajmy, panie do Carmainges, otóż tak jesteś teraz lodowaty, jak przed chwilą byłeś płomienisty.
 — Jednak zdaje mi się...
 — Czy zbłądziłam?... Nie mów pan nigdy kobiecie, którą kochasz, co chcesz; ale pokazuj, że będziesz ją kochał tak jak ona zechce.
 — To właśnie mówiłem...
 — Lecz tego nie myślisz.
 — Uznaję twoją wyższość, pani.
 — Bez komplementów; tutaj, nie chciałabym być królową. Oto moja ręka, weź ją, wszak jest tylko kobiecą; prawda, gorętsza od twojej.
 Ernauton ujął z uszanowaniem tę piękną rękę.
 — No i cóż? — rzekła księżna.
 — No i co?
 — Nie całujesz pan?... czyś oszalał?... czy chcesz do wściekłości mnie przywieść?
 — Wszakże przed chwilą...
 — Przed chwilą, cofnęłam ją, a teraz...
 — Teraz?