Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/957

 — Dobrze — rzekła księżna — zobaczemy się, podobasz mi się, panie de Carmainges.
 Ernauton skłonił się.
 — Kiedy pan jesteś wolnym? — zapytała z niechcenia.
 — Niestety! bardzo rzadko — odpowiedział Ernauton.
 — A!.. rozumiem, służba twoja jest utrudzającej.
 — Jaka służba?
 — Wszakżeż ją pan pełnisz przy królu; zdaje mi się; że jesteś w jego straży przybocznej.
 — To jest, należę do oddziału szlachty.
 — Szlachty gaskońskiej, jak sądzę.
 — Tak, pani.
 — Iluż ich jest?
 — „Czterdziestu pięciu.”
 — I ci „Czterdziestu pięciu” mówisz, że nie opuszczają króla?
 — Ja tego nie mówiłem pani.
 — Przepraszam, zdawało mi się, przynajmniej mówiłeś pan, że masz mało wolności.
 — Prawda, pani, ponieważ codzień towarzyszymy królowi na przechadzki i łowy, w nocy, trzymamy straż w Luwrze.