Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/969

 Dyana odebrała bez najmniejszego wzruszenia, przybliżyła do lampy i popatrzyła na nią przez chwilę.
 — Dobrze — rzekła — skoro czas przyjdzie, wybierzemy kwiatek, rękawiczkę, świecę, mydło, co będzie lepszem. Czy płyn ten chwyta się metalu?
 — Trawi go.
 — Zatem może zniszczy flaszeczkę?
 — Nie sądzę, patrz pani na grubość szkła; prócz tego, możemy ją zachować w złote pudełko.
 — Czy teraz jesteś zadowolony?
 I coś podobnego do uśmiechu przebiegło po ustach nieznajomej i oświeciło jej twarz tym promykiem życia, jakie księżyc martwym nadaje przedmiotom.
 — Jak nigdy nie byłem — odpowiedział Remy — karać złych, jest to używać przywileju Boga.
 — Remy! Remy, czy słyszysz?
 — Czy pani co słyszałaś?
 — Zdaje mi się, że tentent koni na ulicy. Remy, zapewne nasze konie przybyły.
 — Być może, bo zbliża się czas, w którym przybyć powinny.
 — Lecz teraz na co się zdadzą?